Kot na drodze. Mlecznej.

Jaki Kot?? No właśnie...

Dobrze jest czasem pozaglądać na inne blogi, co bywa inspirujace ;)

Otóż znalazłam dziś taką piękność:

Zdjęcie pochodzi z przesympatycznego bloga pt. OKRUCHY CHWIL, na który dziś przypadkiem zabłądziłam, a potem ...zostałam na dłużej. Od dziś jest to też strona, którą macie możliwosc odwiedzić wprost z mojego bloga - załączyłam link w polecanych blogach. Polecam, bo warto.

Ale wracając do tematu - rzeczony Kot, z całością swojego jestestwa, łaził mi po głowie tak mocno, że coś musiało z tego powstać. No i tak oto:

No i  jak? :)

****

12 stycznia 2013 r. 

dopisek w odpowiedzi na zapytanie Dragonelli, zadane mi w "komentarzach" do nin. posta.

Pytanie brzmiało - czy ta filiżanka powstała na zmówienie czy "ot tak?" 

Odpowiedź brzmi: Najzupełniej i najzwyczajniej "ot tak"! :) A dokładnie to tak, jak to opisałam powyżej - przez przypadek, wczorajszego dnia. Ktoś mi wpisał miły komentarz pod moimi „Pozłacanymi drobiazgami”, więc jakby naturalną koleją rzeczy weszłam na nick tej Osoby żeby przejść do Jej blogu i zajrzeć czym też się zajmuje, a potem pokrążyłam jeszcze po różnych "zaczepionych" linkami blogach. W trakcie tej wędrówki jakoś trafiłam na OKRUCHY CHWIL, gdzie od pierwszego wejrzenia poraził mnie „Kot na mlecznej drodze”! J. Ten błękit nie dał mi już spokoju. Na stole-pracowni wraz z innymi rzeczami, do pomalowania lub aktualnie malowanymi, od wielu dni stała biała porcelanowa filiżanka, trochę nijaka, która kusiła mnie Nowym. Nowe oznaczało w tym przypadku pragnienie pomalowania nie szkła tym razem, a ceramiki i jej wypalenia w piekarniku aby utrwalić farby w niewypróbowany dotąd przeze mnie sposób. (Szkło i farby witrażowe – czym do tej pory się posługiwałam - nie wymagają wypalania). Nie przychodził tylko pomysł na tę filiżankę, wiec stała tam i cierpliwie czekała na cud.

Po obejrzeniu Kota nie miałam najmniejszych wątpliwości! J Pomyślałam jak dobrać farby i technikę żeby się „wstrzelić”, tylko żeby było a propos – a nie „dosłownie”. Dręczyła mnie niecierpliwość, bo miałam wczoraj bardzo dużo pracy przy komputerze, która wymagała ciągłego zaangażowania i dodatkowo wielu maili i telefonów. Więc Nowe czekało, a tymczasem w głowie pomiędzy mailami kłębił mi się zwitek błękitno-złotych myśli po których spacerował niebieski kot z ogonem jak drabina J

Jak już wreszcie dopadłam Nowe – to chyba w kwadrans było po sprawie. Po wyschnięciu farby - tak na „milion” procent, bo sucha to już była wczoraj – zamierzam wypalić ją jutro zgodnie z wszelkimi instrukcjami, poradami fachowców, i z nadzieją że mi nie pęknie ;)

Na blogu OKRUCHY CHWIL złożyłam serdeczne podziękowania za inspirację, a jednocześnie mam wielką nadzieję, że spodoba się Autorowi taki sposób propagowania i popularyzacji Jego strony J

Przyznam się, że tak mnie przykuła reszta tej twórczości, że zakończyłam wizytę dobrze koło drugiej w nocy. A jeszcze nie obejrzałam wszystkiego i pewnie mi daleko! Jest ciepła, liryczna – wręcz chwilami wzruszająca, a jednocześnie niezwykle zabawna, w bardzo inteligentny sposób. Dodatkowo jest w niej jakaś doza autoironii w takim stylu, który bardzo lubię i cenię. A wszystko polega na małych obrazkach /czasem zdjęciach/ z kapitalnymi  opisami, które wiele dobrego mówią o Autorze, którego serdecznie pozdrawiam i dziękuję!