Wypalanie Kota ;)

 

 

 

Jak pewnie pamiętacie, ostatnie moje nibydzieło Kot na drodze powstało we współudziale z ceramiką. To pierwsze takie, bowiem wcześniej - jesli ktoś od dawna tu zagląda to wie - wyłącznie szkło mi było w głowie. Obiecałam tu ostatnio, że je wypalę w piekarniku metodą domową, która nota bene jest mi zupelnie obca :) Ale od czegóż ciekawość świata i internet? No więc poczytałam i przede wszystkim wreszcie znalazłam chwilę żeby się tym zająć. Postanowiłam, że DZIŚ jest ten dzień, kiedy użyję rzadko stosowanego w moim domu piekarnika, i najpierw wypalę wreszcie tę filiżankę (to znaczy spróbuję! bo Bóg raczy wiedzieć co mi z tego wyjdzie :), a po niej - regularnego Murzynka (moje ciasto ulubione, które jeszcze jedynie i wyłącznie chce mi się czasem samej upiec; przepis szybki, więc w biegu zdążam ;)) Będzie na poczęstowanie konikowego towarzystwa wieczorem na ujeżdżalni.

.......

Podczas kiedy robiłam te zdjęcia i pisałam, minęło zaplanowane 45 minut i w tej chwili właśnie miałam minutę przerwy w pisaniu kiedy wstałam aby wyłączyć piekarnik. Nic nie pękło. To juz dobrze! ;) Piekarnik konwektorowy (to ponoć lepiej dla filiżanek i Murzynków), więc jeszcze teraz po wyłączeniu szumi sobie cichutko i usypiająco, i w tej sennej i ciepłej atmosferze filiżanka poczeka kolejne minuty (45? może), aż wystygnie, nim ją wyjmę. Na pierwszy rzut oka przez szybkę wygląda, że "nic się nie przebarwiło i nic nie wyblakło" ;)) (jak głosi pewna reklama telewizyjna jakiegoś środka do prania czy odplamiania :). Wyczytałam, że przy nieodpowiednio zastosowanym procesie wypalania istnieje ryzyko przebarwienia czy wręcz zbrązowienia farby (o pękaniu już wspominałam). No ale za wcześnie na fanfary. Pożyjemy - zobaczymy. Dam znać!

Kot na drodze II

 

Kot na drodze. Mlecznej.

Jaki Kot?? No właśnie...

Dobrze jest czasem pozaglądać na inne blogi, co bywa inspirujace ;)

Otóż znalazłam dziś taką piękność:

Zdjęcie pochodzi z przesympatycznego bloga pt. OKRUCHY CHWIL, na który dziś przypadkiem zabłądziłam, a potem ...zostałam na dłużej. Od dziś jest to też strona, którą macie możliwosc odwiedzić wprost z mojego bloga - załączyłam link w polecanych blogach. Polecam, bo warto.

Ale wracając do tematu - rzeczony Kot, z całością swojego jestestwa, łaził mi po głowie tak mocno, że coś musiało z tego powstać. No i tak oto:

No i  jak? :)

****

12 stycznia 2013 r. 

dopisek w odpowiedzi na zapytanie Dragonelli, zadane mi w "komentarzach" do nin. posta.

Pytanie brzmiało - czy ta filiżanka powstała na zmówienie czy "ot tak?" 

Odpowiedź brzmi: Najzupełniej i najzwyczajniej "ot tak"! :) A dokładnie to tak, jak to opisałam powyżej - przez przypadek, wczorajszego dnia. Ktoś mi wpisał miły komentarz pod moimi „Pozłacanymi drobiazgami”, więc jakby naturalną koleją rzeczy weszłam na nick tej Osoby żeby przejść do Jej blogu i zajrzeć czym też się zajmuje, a potem pokrążyłam jeszcze po różnych "zaczepionych" linkami blogach. W trakcie tej wędrówki jakoś trafiłam na OKRUCHY CHWIL, gdzie od pierwszego wejrzenia poraził mnie „Kot na mlecznej drodze”! J. Ten błękit nie dał mi już spokoju. Na stole-pracowni wraz z innymi rzeczami, do pomalowania lub aktualnie malowanymi, od wielu dni stała biała porcelanowa filiżanka, trochę nijaka, która kusiła mnie Nowym. Nowe oznaczało w tym przypadku pragnienie pomalowania nie szkła tym razem, a ceramiki i jej wypalenia w piekarniku aby utrwalić farby w niewypróbowany dotąd przeze mnie sposób. (Szkło i farby witrażowe – czym do tej pory się posługiwałam - nie wymagają wypalania). Nie przychodził tylko pomysł na tę filiżankę, wiec stała tam i cierpliwie czekała na cud.

Po obejrzeniu Kota nie miałam najmniejszych wątpliwości! J Pomyślałam jak dobrać farby i technikę żeby się „wstrzelić”, tylko żeby było a propos – a nie „dosłownie”. Dręczyła mnie niecierpliwość, bo miałam wczoraj bardzo dużo pracy przy komputerze, która wymagała ciągłego zaangażowania i dodatkowo wielu maili i telefonów. Więc Nowe czekało, a tymczasem w głowie pomiędzy mailami kłębił mi się zwitek błękitno-złotych myśli po których spacerował niebieski kot z ogonem jak drabina J

Jak już wreszcie dopadłam Nowe – to chyba w kwadrans było po sprawie. Po wyschnięciu farby - tak na „milion” procent, bo sucha to już była wczoraj – zamierzam wypalić ją jutro zgodnie z wszelkimi instrukcjami, poradami fachowców, i z nadzieją że mi nie pęknie ;)

Na blogu OKRUCHY CHWIL złożyłam serdeczne podziękowania za inspirację, a jednocześnie mam wielką nadzieję, że spodoba się Autorowi taki sposób propagowania i popularyzacji Jego strony J

Przyznam się, że tak mnie przykuła reszta tej twórczości, że zakończyłam wizytę dobrze koło drugiej w nocy. A jeszcze nie obejrzałam wszystkiego i pewnie mi daleko! Jest ciepła, liryczna – wręcz chwilami wzruszająca, a jednocześnie niezwykle zabawna, w bardzo inteligentny sposób. Dodatkowo jest w niej jakaś doza autoironii w takim stylu, który bardzo lubię i cenię. A wszystko polega na małych obrazkach /czasem zdjęciach/ z kapitalnymi  opisami, które wiele dobrego mówią o Autorze, którego serdecznie pozdrawiam i dziękuję!

Słonecznik z innej planety

 

Pozłacane drobiazgi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dorodny okaz

 

Takie kwiatki w zimie

Słonecznik - światłografia

Słonecznik - wersja przezokienna ;)

 

 

W krzywym zwierciadle

Jakby się szkło powyginało ;)

 

Słonecznik złocisty

...który wyrósł mi w przeciągu ostatnich kilku nocy ;) (wraz z poprzednim - dla Dorotki).

Poniżej udokumentowane poszczególne fazy jego rozwoju.